De vakantie is gestart, we gaan weer aan de slag... cake bakken, de foto-zoektocht weer op orde stellen, de nieuwe versie van de wandelroute bijwerken.
Zondag avond nog even de ezeltjes op stal zetten i.v.m. het natte weer... want maandag namiddag mogen ze weer op pad tijdens een familie-uitstap. Dat wordt weer gezellig! Ik kijk er altijd naar uit om gasten te verwelkomen, nieuwe mensen te leren "kennen", hun enthousiasme te voelen of aan te wakkeren en, hen te begeleiden met de ezeltjes.
Maandag voormiddag starten we de voorbereidingen, de rugzak klaarmaken, cake, koffie, thee, drankjes voor de kinderen, wortels voor de ezels en dan op tijd naar de stal.
En daar is die vrolijke noot... Het gevoel wat je krijgt als je de mannen hun oren al boven de staldeur ziet uitkomen, naast elkaar in een rijtje... (en dan denk ik, nu moet ik een foto maken...die hebben jullie dus nog te goed...) Wat een komisch zicht, maar ook zo schattig... Ze staan te popelen voor aandacht, je ziet hun oren naar voren wijzen, naar het geluid wat ik maak. Alleen al het beeld daar wordt ik vrolijk van, natuurlijk spreek ik ze ook toe, "En mannen, zeet ge weer kloar om te goan wandelen..." En daar galmt het geluid door de stal, Paultjes 'hese' stem verwelkomt me, Nelson volgt, ze duwen hun neus omhoog tot net boven de poort... Alsof ze willen zeggen "jah, hier zijn we, we zijn klaar voor een nieuwe avontuur;"
En dan schuif ik de staldeur open, het is van snel te zijn, want voor je het weet sta jij in stal, en de ezels lopen langs je door! De halsters aan, touwen vastklikken en dan met hun drieën door de staldeur naar buiten... Ahnee, dat gaat niet! Eén voor één, maar wie gaat er eerst... De hiërarchie van de kudde komt naar boven...
Eénmaal uit de stal, worden ze klaargemaakt voor de wandeling. Ik kies voor een stevige borstel, daar houden ezels van. En daar gaan we, we zijn er eentje aan het borstelen, en de volgende komt zich al aanbieden, hij duwt met zijn neus tegen mijn hand, de andere draait zijn achterste naar me toe... Ze willen allen wel wat aandacht!
Nelson krijgt vandaag het zadel op, Paultje een riem, en Boris krijgt de ezelrugzak met lekkers voor onderweg.
Daar hoor ik iets buiten de stal, ik zie dat de kleinste avonturier al achterom gewandeld is...
Ondertussen op stal... De mannen staan allen vastgebonden, maar Paultje heeft alvast de wortels in de rugzak van Boris gevonden. Ja, het zijn echte snoepkousen die ezels, maar geef ze eens ongelijk!
Na een kennismaking met de ezeltjes en de nodige uitleg vertrekt de familie op pad. Lekker ingeduffeld, klaar voor een stevige wandeling.
Als ze enige tijd onderweg zijn bel ik hun even op om te horen of alles goed verloopt.
Ondanks het weer, geniet iedereen van de wandeling.
2,5u later komen ze terug aan.
Enthousiast vertellen ze over hun avontuur! Vooral het brugje was even spannend... Op stal wordt er nog even nagebabbeld over de wandeling. De kinderen nemen een kijkje bij het pasgeboren geitje, en de pony is ook wel een schatje, mogen we die nog aaien?!
Ondanks het weer, een geslaagde namiddag voor deze familie!
Weer een ervaring rijker,
Geluk is... Samen herinneringen maken!
Comments